Moje 10 lat

Dawno mnie tu nie było, ale spokojnie, wracam do żywych i zamierzam kontynuować wylewanie tu swoich spostrzeżeń. Dziś trochę wspomnień.

Tegoroczny dzień 1 maja zapamiętam na długo, bo oprócz tego, że pewnie jak wielu z was wcinałam kiełbaski z grilla, wygrzewałam się też na wiosennym słońcu. Oczywiście za długo, co spowodowało poparzenie na twarzy, opuchliznę i do dziś nie wychodzę z domu, by nie straszyć ludzi skutkami gojenia się mojej biednej skóry. Nie zmienia to faktu, że uwielbiam wiosnę, a maj chyba najbardziej. 

Pamiętam jednak 1 maja sprzed 10 lat. Doskonale wiadomo, że Polska wówczas wstąpiła do Unii Europejskiej. Od miesięcy o tym trąbiono w mediach i kreowano jako wielkie wydarzenie. Obserwowałam to wszystko jako gimnazjalistka z niecierpliwością czekając na dzień, który miał nagle załamać czasoprzestrzeń, sprawić, że na nasz kraj stanie się krainą mlekiem i miodem płynącą. A tymczasem wstałam rano. Tato robił kanapki. Usłyszałam w radiu, że jesteśmy w Unii i to byłoby na tyle. Świeciło słońce. Nie mogłam siedzieć w domu. Postanowiłam, że spotkam się ze znajomymi. Kierując się w stronę rzeki zauważyliśmy długi konwój motocyklistów na drodze. Ostatnie motocykle miały z tyłu flagi Polski i Unii Europejskiej. Pomyślałam sobie, że zapamiętam ten widok jako moje wspomnienie historycznej daty.

Nie musiałam jednak długo czekać na pojawienie się pierwszych skutków tego wydarzenia. Swobodne wycieczki po Europie, czy możliwość udziału w wielu warsztatach – takie były moje początki. W liceum patrzyłam jak z roku na rok przybywa nowych, zielonych autobusów miejskich, którymi codziennie (nie, jednak nie codziennie. Sporo wagarowałam, z czego nie jestem dumna :P) przemierzałam drogę z dworca PKS do szkoły. Jeszcze w pierwszej klasie dość powszechna była jazda starymi „Ikarusami”, dziś ich już chyba nie uświadczę. Drogi rowerowe, szerokie jezdnie – wszystko zaczęło rosnąć jak grzyby po deszczu (w porównaniu do poprzednich lat z pewnością nie dopuściłam się nadużycia). 

Wartość osobistą stanowi dla mnie jednak Program Operacyjny Kapitał Ludzki, który w znaczący sposób wpłynął na życie moje i moich bliskich. Ja nauczyłam się wiele o przedsiębiorczości, co dało mi sporo do myślenia i odmieniło trochę wizję przyszłości. W rodzinie powstało kilka firm. Jedna z nich należała do mojego chłopaka, z którym przemierzyłam Polskę wzdłuż i wszerz organizując turnieje i eventy dla pracowników. Szwagier i siostra zajęli się fotografią, a tato mógł w końcu po latach ciężkiej pracy założyć własną kaflarnię. Jest on żywym dowodem na to, że w każdym wieku można zacząć zupełnie inny rozdział w życiu i czerpać w końcu radość z wykonywanej pracy.

Dlatego cieszę się, że większość głosujących w referendum wybrała „TAK”. Dzięki temu jestem bogatsza w wiedzę i doświadczenia, moja rodzina jest szczęśliwsza i społeczeństwo też wydaje mi się być bardziej zadowolone z życia. A Ty? 

Poniżej plakaty antyunijne z 2003 roku. Są ciekawsze od tych za Unią. Mają wartość historyczną, ale niestety nie znalazłam ich za wiele. Szczególnie zapamiętałam jeden plakat przedstawiający żarłoczną, niebieska rybę wcinającą kawał Polski.

źródło: nacjonalista.pl

źródło: wieszjak.nl