Wiocha? I like it!

Mamy wakacje, więc zgodnie ze zwyczajem, którego nie praktykowałam od dłuższego czasu - oprócz pomagania bliskim, po prostu urlopuję w rodzinnym domu. Jestem ze wsi. I to nie takiej tuż za miastem usianej willami i hacjendami. Jestem z wioski otoczonej polami, łąkami, traktorami, kombajnami, pszenżytem i innymi wiejskimi wynalazkami. Co prawda, rolnictwo w czynnym znaczeniu znam tylko ze skakania na sianie z dzieciakami ze szkoły, ale wieś nie jest mi obca.

Pamiętam, jak po dłuższym czasie wracałam do domu z Trójmiasta i jak ucieszyłam się na widok krowy. Nie wiem, czy to z sentymentu, czy z tęsknoty za sielanką (na szczęście mi życie na wsi tylko z tym się kojarzy), spokojem i beztroską. W każdym razie wieś jest super i to wcale nie tylko ze względu na naturę. Może kogoś zaskoczę, ale ludzie tu też są niesamowici. 

Kiedyś z chłopakiem zrobiliśmy sobie wycieczkę rowerową po gminie Choroszcz i okolicy. Był upalny początek lipca. Plan mieliśmy ambitny, bo chcieliśmy jeszcze zahaczyć o Tykocin, jednak nie daliśmy już rady. W każdym razie przemierzaliśmy sobie polne drogi i w pewnym momencie złapaliśmy gumę w rowerze. Na szczerym polu. Daleko od domu. Na szczęście ni stąd ni zowąd pojawił się traktorzysta, który widząc naszą niedolę, zaprowadził nas do najbliższej miejscowości. Znaleźliśmy się pod sklepem spożywczym w Konowałach. Był to typowy, wiejski sklep. Pod jego drzwiami na ławeczce siedzieli sobie panowie sączący piwko. Nawet pani sklepowa, na oko puszysta kobieta pod pięćdziesiątkę, wyszła na pogawędkę obfitującą w sprośne żarty przerywaną od czasu do czasu gromkim śmiechem. Nawet o nic nie musieliśmy prosić. Sami zauważyli, że mamy problem i od razu zaoferowali pomoc. Jeden pobiegł do domu po jakieś narzędzie, drugi po łatę do dętki i po kilku chwilach mogliśmy dalej wyruszać w drogę. W podzięce postawiliśmy im piwo. Byliśmy naprawdę bardzo mile zaskoczeni.

Poniżej mała fotorelacja ze spaceru po okolicach Złotorii na Podlasiu. 

Ostatnio natomiast pewna rodzina z Sawina zaprosiła mnie i moje siostry do zerwania dla siebie śliwek i jabłek. Na koniec pani gospodyni przyniosła tez trochę warzyw. Btw uwielbiam lato na wsi. Owoce zerwane prosto z drzewa, świeże warzywa z ogródka. Pychota! Wspomniana rodzina była trzypokoleniowa. Dziadkowie rolnicy, ich córka i trójka małych urwisów w wieku przedszkolnym. Dzieciaki (w czapeczkach zawiązywanych pod brodą z małym daszkiem z koronki jak sprzed dwudziestu lat), choć ledwo dosięgały do gałęzi, pomagały nam też zrywać śliwki. Gospodarstwo typowo rolnicze z małym drewnianym domkiem, letnią kuchnią, stodołą i chlewikami. Widać, że się tam nie przelewało, a mimo wszystko gospodarze chętnie podzielili się z nami tym, co mieli.

Bliskość natury, spokój i dobrzy ludzie – to uwielbiam we wsiach. Mogłabym spędzać tu niemal każde wakacje. Wiem jednak, że ich mieszkańcy, choć dobroduszni, to borykają się z wieloma problemami. Ciężka praca na roli, spore bezrobocie i trudniejszy dostęp do dóbr kulturalnych i społecznych - to tylko kilka z nich. Pod tym względem na szczęście też pojawiają się zmiany. Utwardzane drogi, nowe inwestycje w pobliżu, rozwój komunikacji publicznej na pewno ułatwiają wyrównywanie szans. Fajnie, że funkcjonują lokalne grupy działania, koła gospodyń wiejskich czy też ochotnicze straże pożarne. To solidaryzuje, motywuje i tym samym podnosi jakość życia „daleko od szosy”.